போபால் பெருங்கேடு - 25 ஆண்டுகள் கழித்து

போபால் பெருங்கேடு - 25 ஆண்டுகள் கழித்து

இருபத்தி ஐந்து ஆண்டுகள் ஆகி விட்டாயிற்று. டிசம்பர் 2 நள்ளிரவுக்குப் பின்னர் ஊரே உறங்கிய பின்னர் போபால் நகரத்தில் யூனியன் கார்பைடு தொழிற்சாலையிலிருந்து கசிந்த நச்சுக்காற்று உலகையே குலுக்கிய பெருங்கேடு ஒன்றுக்குக் காரணமாகியது. 20,000 பேர் இறந்தனர். 600,000 பேருக்குமேல் நோயால் வாடிக்கொண்டிருக்கின்றனர்.

ஆனால் வெட்கக்கேடு என்னவென்றால், இத்தனை ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரும் அந்த அழிவுக்குக் காரணமான குற்றவாளிகளுக்குத் தண்டனையில்லை. அதை விட வெட்கக்கேடு என்னவென்றால் இந்தப் பேரழிவால் நலிவுற்றவர்களுக்குக் கொடுத்த இழப்பீடு சராசரி 12,000 ரூபாய்.

ஓர் இந்திய உயிரின் விலை என்ன என்பதற்கு இந்தியாவின் உச்ச நீதி மன்றமே விடை கொடுத்து விட்டது. இறப்புக்கு இழப்பீடு 100,000 ரூபாய்தான். அதையும் கூட 2003ல் தான் தீர்ப்பு வழங்கினார்கள்.

மேலை நாடுகளில் அஸ்பெஸ்டாஸ் வழக்கு, புகையிலைப் புற்றுநோய் வழக்கு, அலாஸ்காவில் எக்சான் வால்டீசின் கல்நெய்ச் சிந்தல் வழக்கு இவற்றிற்கெல்லாம் வந்த இழப்பீடோடு ஒப்பிடும்போது இந்தியர்களின் உயிர் வெறும் 2,000 டாலர்கள் மட்டுமே! உச்ச நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பே இப்படியென்றால், உலகத்தின் நச்சுக் குப்பைகளை எல்லாம் ஏன் இந்தியாவில் வந்து கொட்ட மாட்டார்கள்?

கப்பல் உடைக்கும் தொழில் முதல், அஸ்பெஸ்டாஸ் கழிவுகளை அகற்றுவதுவரை உலகின் குப்பைக்கூடையாக இந்தியா மாறுவதற்கு இந்திய நீதிமன்றங்களும் ஆட்சியாளர்களும் இதை விடப் பெரிய விளம்பரத்தைக் கற்பனை செய்துகூடப் பார்த்திருக்க முடியாது.

நம்மை நாமே இழிவு படுத்திக் கொண்டால், ஏன் உலகம் இந்தியர்களை மலிவாகப் பார்க்காது?

ஒவ்வொரு நாளும் செய்தித்தாளைத் திறந்தாலோ, தொலைக்காட்சிச் செய்திகளைப் பார்த்தாலோ போதும், எங்காவது யாராவது ஏதாவது ஒரு விபத்தில் இறந்திருப்பார்கள், குப்பையில் கிடக்கும் அவர்களது உடலைச் சற்றும் இரக்கம் இல்லாமல அப்படியே படம் பிடித்துப் போட்டிருப்பார்கள். அப்படிப் போடுவது நாகரீகமற்றது என்ற உணர்வு கூட இல்லாத குமுகாயம் இது.

2004 கிறிஸ்துமஸ் சுனாமியில் இறந்தவர்கள் உடல்களைக் குப்பைக் கூளங்கள் போல் கொட்டி வைத்திருந்ததையும், அவற்றை குப்பையைப் பெருக்கிக் குழியில் தள்ளுவது போல் தள்ளிப் புதைத்ததையும் பக்கம் பக்கமாக வண்ணப் படங்களில் வெளியிட்ட நாளேடுகளை நினைவிருக்கிறதா?

அந்த நேரத்தில் சான் ஃபிரான்சிஸ்கோ தமிழ் மன்றத்தின் தலைவன் என்ற முறையில் என்னை அமெரிக்க ஊடகங்கள் பல கருத்துத் தெரிவிக்கக் கேட்டு வீட்டுக்கு வந்தார்கள். அவர்களுக்குத் தமிழக ஊடகங்களில் வெளியான படங்களைக் காட்டினோம். அவற்றைப் பார்த்து அதிர்ந்த அமெரிக்க ஊடகச் செய்தியாளர்கள், இது போன்ற அதிர்ச்சிதரும் படங்களை நாங்கள் எங்கள் வாடிக்கையாளர்களுக்குக் காட்ட மாட்டோம் என்றனர்.

உண்மைதான்.

செப்டம்பர் 11 அன்று இடிந்து விழுந்த கட்டிடங்களில் இறந்தவர்களின் உடல்களை எந்த அமெரிக்க ஊடகமாவது காட்டியிருக்கிறதா? அப்படிக் காட்டியிருந்தால் இறந்தவர்களுக்கும், அவர்கள் குடும்பங்களுக்கும் மரியாதை காட்டத் தெரியாத அப்படிப் பட்ட ஊடங்களை அவற்றின் வாடிக்கையாளர்களே கண்டித்திருப்பார்கள்.

நாம் இங்கே இந்த ஊடகங்களை மட்டுமல்ல, அப்படிப் பட்ட படங்களை வெளியிடுவோரை ஆதரிக்கும் மக்களையும், "இதெல்லாம் சகஜமப்பா" என்று மெத்தனமாக விட்டுவிடும் போக்கையும் கூடக் குறை சொல்ல வேண்டும்.

1984ல் அடித்தட்டில், தன்னம்பிக்கை இல்லாமல், தங்கள் நாட்டில் முதலீடு செய்ய வந்த அமெரிக்கக் கம்பெனிகள் ஓடி விடுவார்களோ என்ற அச்சத்தோடு தம் மக்களையே காவு கொடுத்த இந்தியா, இப்போதாவது முதுகெலும்போடு எழுந்து நிற்குமா?

தன் மக்களையே பார்த்துக் கொள்ள வழியில்லாத இந்தியர்கள் அண்டை நாடுகளில் மக்கள் படும்பாடு குறித்து மட்டுமா கொதிக்கப் போகிறார்கள்?