புலந்திரும்பலின் சிக்கல்கள்

புலந்திரும்பலின் சிக்கல்கள்

அண்மையில் அமெரிக்கா சென்ற இந்தியத் தலைமை அமைச்சர் முனைவர் மன்மோகன் சிங், இந்திய அமெரிக்கர்களையும், புலம் திரும்பி இந்தியாவில் வந்து பணியாற்றுமாறு வேண்டிக் கொண்டார்.

ஏற்கனவே ஹார்வர்ட் பல்கலை ஆராய்ச்சியாளர் விவேக் வாத்வாவின் ஆய்வின்படி அடுத்த ஐந்தாண்டுகளில் நூறாயிரத்துக்கும் மேலான இந்தியக் கொடிவழியினர் இந்தியாவுக்குத் திரும்பக்கூடும் என்கிறது.

இன்றைய நியூ யார்க் டைம்ஸ் செய்தி, கொஞ்சம் பொறுங்கள், இது ஒன்றும் அவ்வளவு எளிதில்லை என்று அமெரிக்காவுக்கு ஆறுதல் அளிக்கிறது.

ஏறத்தாழ ஒரு தலைமுறை (மூன்று பத்தாண்டு கால) அமெரிக்க வாழ்க்கைக்குப் பின்னர் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழகம் திரும்பிய எனக்கு இந்தச் செய்திகள் என்னைப் போன்றோர் பற்றியவை என்பதால் ஆர்வத்துடன் படித்தேன்.

புலந்திரும்பும் இந்தியர்களை வரவேற்பதாக இந்தியப் பிரதமர் சொன்னாலும், அது வெறும் வாய் வார்த்தை மட்டுமே. திரும்புபவர்களுக்கு என்று தனியாக சீன அரசு செய்வது போன்ற உதவி எதையும் எதிர்பார்க்கக் கூடாது. சுங்கத் தீர்வைகள், இறக்குமதி சலுகைகள் போன்ற சில சலுகைகள் இருக்கலாம். அவையும்கூட, புலம் திரும்பும் இந்தியர்களுக்கு என்ற தனிப்பட்ட சலுகைகள் ஏதுமில்லை. மற்ற எவரையும் போல, உங்கள் வருங்காலத்தை நீங்கள்தான் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

இந்தியா இப்படி விட்டேற்றியாக நடந்து கொள்வதற்குக் காரணங்கள் இருக்கின்றன. ஒன்று எப்படிப்பட்ட சலுகைகள் எவரை ஈர்க்கும் என்று சிந்தித்து அந்தத் திறமைகளை இந்தியாவுக்குக் கொண்டு வரும் அளவுக்கு அரசுத் துறைகள் சிந்திக்கும் திறனற்றவை. அப்படியே சிந்தித்தாலும், ஏற்கனவே வசதியுடன் வாழும் புலம்பெயர் இந்தியர்களுக்குச் சலுகை அளிப்பது என்பது அரசியல் ரீதியில் சிக்கலானது. சீன அரசுக்கு இந்தச் சிக்கல் எல்லாம் இல்லை.

இந்திய அரசு, புலம்திரும்பும் இந்தியர்களின் "தேச பக்தி", "குடும்பப் பிணைப்பு" அல்லது "லாப நோக்கு" என்ற இவற்றை மட்டுமே நம்பியிருக்கிறது. தேசபக்திக்காக இந்தியா திரும்புவார்கள் என்று நினைத்தால், இன்று வலைப்பூவுலகில் பக்கம் பக்கமாக நாட்டுப் பற்றைப் பறைசாற்றிக் கொண்டிருப்பவர்கள் எல்லோருமே மூட்டை கட்டிக் கொண்டு இந்தியா வந்திருப்பார்கள். அதெல்லாம் வலைப்பூவில் மார் தட்டுவதோடு சரி. உண்மையில் பச்சை அட்டை கிடைக்க வாய்ப்பின்மை அல்லது குடும்பப் பற்று காரணங்களால் திரும்புபவர்களே கூடுதல்.

அண்மைக்காலத்தில் லாப நோக்கு கருதியும் பல இந்தியர்கள் புலம் திரும்புகிறார்கள். உண்மையில் புலம் திரும்புகிறார்கள் என்பதை விட இரு புலம் கொள்கிறார்கள் என்பதே பொருந்தும். அமெரிக்கக் குடியுரிமையும், கடல்கடந்த இந்தியக் குடியுரிமையும் கொண்டவர்கள் இரு நாடுகளிலுமே வாழ முடியும், வணிகம் செய்ய முடியும். இந்த வகையினருக்குச் சிக்கல்கள் அவ்வளவாக இல்லை. குடும்பத்தை அமெரிக்காவிலும், கும்பெனியை இந்தியாவிலும் கொண்டு வாழ முடியும்.

இந்தியாவில் குப்பை கொட்டுவதற்குத் தனித் திறமை வேண்டும். இது அமெரிக்காவைப் போன்ற சட்டங்களை மதிக்கும் நாடு அல்ல. அதைப் புரிந்து கொள்ள அரசாங்கத்துடனோ, அரசியல்வாதிகளுடனோ பழக வேண்டியதில்லை, சாலை விதிகளைச் சற்றும் பொருட்படுத்தாமல் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் போக்குவரத்து ஒன்றே போதும். சிவப்பு விளக்கு, நிறுத்தப் பலகை, ஒரு வழிப்பாதை, ஒழுங்கைகள், சாலைக் கோடுகள், குறுக்குச் சுவர்கள் என்று எவற்றையும் மதிக்காத மக்கள், சட்டம் என்பது பொதுநலத்துக்கு என்பதைப் பற்றிச் சற்றும் கவலைப் படுவதில்லை.

வீதியோரங்களில் கோவில் கட்டுபவர்கள், ஆற்றங்கரைகளிலும், புறம்போக்கு நிலங்களிலும் குடிசை போடுபவர்கள், கண்ட இடங்களில் குப்பை கொட்டுபவர்கள், ஆறுகளையும், ஓடைகளையும், ஏரிகளையும், குளங்களையும் சாக்கடையாக்குபவர்கள், ஆற்றுப்படுகைகளிலும், ஏரிப்படுகைகளிலும் பட்டா போட்டு அடுக்கு மாடி வீடு கட்டுபவர்கள் என்று பொதுமக்களே சட்டங்களைப் பொருட்படுத்தாமல் இயங்கும்போது நீதித்துறையையும், காவல்துறையையும், அரசியல்வாதிகளையும், குற்றம் சொல்லி என்ன பயன்? பேரா. ரகுநாதன் சொல்வதுபோல் இந்தியர்கள் தனிவாழ்க்கையில் அறிவாளிகள், பொதுவாழ்க்கையில் மூடர்கள். ( 'Indians Are Privately Smart and Publicly Dumb')

இந்தியர்களில் பலர் சட்டம், ஒழுங்கு, விதிகள் இவற்றைப் பின்பற்றுவதில்லை என்பது ஒன்றும் புதிய செய்தியில்லை. இது குறைந்தது 600 ஆண்டுகளாகவாவது இருக்கும் நிலை. எப்போது அந்நியர் ஆட்சிக்குக் கீழ் வாழ வேண்டியிருந்ததோ, அப்போதே, அரசாங்க விதிகளை எப்படி நெகிழ வைக்க வேண்டும் என்பதை அறிவதுதான் பிழைப்புக்கு வழி வகுப்பதாக இருந்திருக்க வேண்டும். சரி, இப்போதுதான் அந்நியர் ஆட்சி இல்லையே என்று வாதிக்கலாம். ஆனால், பல்வேறு சாதி, மதம், கொள்கைகளால் பிளவுண்ட மக்களுக்கு இராமன் ஆண்டாலும் சரி, இராவணன் ஆண்டாலும் சரி, ஆள்பவர்கள் அந்நியர்கள் என்றே தோன்றுகிறதுபோலும்.

ஆனால், எல்லோருமே இப்படிப்பட்டவர்களில்லை. இந்தியாவிலும் பலர் நேர்மையானவர்கள். சட்டம், விதிகளை மதிப்பவர்கள். உண்மையில், இப்படிப் பட்டவர்களும் இருப்பதால்தான் இந்தியா ஓரளவுக்காவது இயங்குகிறது எனலாம். ஆனால், மக்கள் நலத்துக்காக எந்தச் சட்டங்களை, எந்த விதிகளை, எப்போது ஓரளவுக்கு நெகிழ்விக்க வேண்டும் என்பது தெரியாமல் கண்ணை மூடிக் கொண்டு விதிகளைப் பின்பற்றுபவர்களும் உண்டு. இதய வலியால் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் பேருந்துப் பயணியை உடனடியாக மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சேர்க்காமல், ஒவ்வொரு நிறுத்தத்திலும் நிறுத்திப் பயணிகளை ஏற்றிக் கொண்டிருந்த பேருந்து ஓட்டுநரைப் பற்றி என்ன சொல்ல முடியும்? ஓட்டுநருக்கு ஒரு விதி, பயணிக்கு ஒரு விதி.

புலம் திரும்புபவர்களுக்கும் கலாச்சார அதிர்வு காத்திருக்கிறது. அலுவலக நெறிமுறைகள் அமெரிக்கா போல் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது என்றாலும், இந்தியாவின் முறைகளுக்குப் புலம் திரும்புபவர்கள் ஆயத்தமாக வேண்டும். என்ன இருந்தாலும், இந்தியாவும் அமெரிக்காவும் அந்நிய நாடுகள்தாமே!

அமெரிக்காவில் நெடுநாள் வாழ்ந்தவர்களுக்கு அமெரிக்கக் கலாச்சார இயல்புகள் தம்மை அறியாமல் இருப்பது வெளிநாட்டில் வாழ வரும்போதுதான் புரியும். புறத்தில் இந்தியன் அகத்தில் அமெரிக்கனாக இருப்பது இந்தியர்களுக்கும் குழப்பம் அளிப்பது. இந்தியாவில் எதுவும் திட்டப்படி நடப்பதில்லை. ஆனால், மிகவும் நெருக்கினால், தலைகீழாக நின்றாவது வேலை நடந்துவிடும். புலம் திரும்பும் இந்தியர்கள் இந்தியாவில் சமாளிப்பது எப்படி என்று யாரும் இதுவரை எந்த நூலும் எழுதியதாகத் தெரியவில்லை. அப்படி ஒன்று இருந்தால் நன்றாக இருக்கும்.

மற்றபடி நியூ யார்க் டைம்ஸ் நாளேட்டில் வந்திருக்கும் செய்தியில் உள்ள நடவடிக்கைகள் எல்லாம் உண்மைதான். வேலைக்குச் சேருவேன் என்று சொல்லிவிட்டுச் சேரும் நாளன்று சாக்குச் சொல்லி வேறு வேலைக்குப் போவது போன்ற செய்திகள் முதன்முறை நமக்கு நடக்கும்போது அதிர்ச்சியாகத்தான் இருக்கும். அதனால், சேருவார்களா மாட்டார்களா என்ற சோதனையைச் சேரும் வரை செய்துகொண்டுதான் இருக்க வேண்டும். சேராமல் இருந்தால் என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற மாற்றுத் திட்டத்தையும் கையில் வைத்திருக்க வேண்டும்.

அதே போல் அமெரிக்க முறைப்படி வாயில் வந்ததை உடனடியாகக் கொட்டி விடக்கூடாது. உங்கள் ஒவ்வொரு சொல்லும் எடை போடப்படும். எப்போது, எங்கே, யாரிடம், எதை, எப்படிச் சொல்வது என்பது ஒரு தனிக்கலை. இது இன்னும் படிநிலைச் சமுதாயம்தான். மறக்கக் கூடாது. நியூ யார்க் டைம்ஸில் குறிப்பிட்டுள்ள திரு அய்யாதுரைக்கு அது தெரியவில்லை போலிருக்கிறது.

ஆனால், புலம்திரும்பும் இந்தியர்கள் நினைத்தால், நினைத்த நேரத்தில் தம் பெரிய குடும்பத்தோடு உறவாடலாம். பல தலைமுறைகள் ஒன்றாய்க்கூடிக் கொண்டாடுவது என்பது வெளிநாட்டில் வாழும் புலம்பெயர்ந்த இந்தியர்களுக்குக் கனவுதான். கலாச்சார அடையாளங்கள் இங்கே இயல்பாக வருபவை. தாய்மொழி எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது, கொச்சை கலந்திருந்தாலும்! இளைய தலைமுறையால் எதையும் எளிதாகக் கற்றுக் கொள்ள முடியும். வழிபாட்டுத்தலங்கள், கலாச்சாரச் சின்னங்கள், பண்பாட்டு நிகழ்வுகள், பண்டிகைகள், நண்பர்கள் குழாம் என்று வாழ்க்கையை நிறைவாக வாழலாம். ஊருக்கும் நம்மால் இயன்றதைச் செய்யலாம். இது போதாது என்றால், புலம்பெயர் தேயத்தில் வாழ்வதே நல்லது.